Tak się złożyło, że ostatnio pokazuję Wam miejsca, które nie są typowymi atrakcjami turystycznymi Wiednia. Nad rozlewiskiem Altedonau i pod oddaloną od centrum Willą Wagner I próżno szukać piętrowych autokarów i zorganizowanych wycieczek. Bardzo spokojnie jest też w położonym na zachodnim krańcu miasta rezerwacie dzikich zwierząt Lainzer Tiergarten (nie mylić z ogrodem zoologicznym Tiergarten Schönbrunn), w którym chętnie wypoczywają mieszkańcy naddunajskiej stolicy i to właśnie tam chciałabym Was dziś zabrać.

Lainzer Tiergarten to dawny cesarski rewir łowiecki, który został przekształcony w rezerwat dzikich zwierząt. Na obszarze 2,5 tys. hektarów żyje na wolności około 1000 dzików, 700 muflonów, 200 danieli, 100 jeleni i saren oraz inne dzikie zwierzęta. Rezerwat otoczony jest 22 km murem i dostać się można do niego jedną z siedmiu bram. Wstęp jest darmowy lecz rozsądnie jest pilnować godzin otwarcia, bo podobnie jak w przypadku większości wiedeńskich lasów i parków wraz z zachodem słońca wejścia zamykane są na klucz. Zwierzaki są bardzo fajne, ale siedzenie z nimi po ciemku w lesie chyba nie byłoby zbyt przyjemne, więc warto rozplanować trasę tak, żeby w porę dotrzeć do jednej z bram.

Lainzer Tiergarten to w większości las i dzikie polany. Znajdują się tu dwa punkty widokowe, z których można podziwiać panoramę Wiednia, dwie restauracje oraz... Willa Hermesa.

Cesarz Franciszek Józef zlecił wybudowanie willi dla swojej żony Sisi i nazwał pałacem marzeń. Miał nadzieję, że tym prezentem skłoni wiecznie podróżującą cesarzową do zostania w Wiedniu na dłużej. Swoją obecną nazwę budynek zawdzięcza posągowi Hermesa stojącemu w ogrodzie. Znajduje się tu muzeum, w którym można obejrzeć jak wyglądały prywatne apartamenty cesarskie, podziwiać odbywające się corocznie wystawy i napić się wiedeńskiej melange w znajdującej się tu kawiarence. Niestety gdy dotarliśmy na miejsce okazało się, że budynek jest w remoncie i elewację pokrywa w całości rusztowanie.

Nieco rozczarowani zrobiliśmy kilka zdjęć ogrodu i ruszyliśmy dalej. Po chwili natrafiliśmy na kolejne ogrodzenie i furtkę. Zresztą, zaraz przekonaliśmy się dlaczego dalszą część lasu odgrodzono od willi dodatkowym płotkiem. Na polanie stał wielki dzik i przyglądał nam się z zainteresowaniem. Trochę się zawahaliśmy, bo w końcu każdy chyba zna wierszyk:

Dzik jest dziki, dzik jest zły 

Dzik ma bardzo ostre kły. 

Kto spotyka w lesie dzika, 

Ten na drzewo zaraz zmyka.

Ciekawi co albo raczej kogo jeszcze zobaczymy, ruszyliśmy alejką w głąb rezerwatu. Po chwili ukazała nam się kolejna polana wraz z jej małym leśnym mieszkańcem.

Przyzwyczajeni do gwaru wiedeńskich ulic napawaliśmy się panującą w Lainzer Tiergarten ciszą przerywaną tylko odgłosami dzikich zwierząt dobiegającymi z lasu. Dotarliśmy do jeszcze większej polany, z której rozciągał się widok na wzgórza Lasu Wiedeńskiego i... stadko dzików. Usiedliśmy na drewnianej ławce i obserwowaliśmy jak w oddali młode biegają po trawie i radośnie kwiczą.

Z powodu panującego upału wybraliśmy się z domu dopiero późnym popołudniem, więc zabrakło nam czasu żeby oddalić się w dalsze zakamarki rezerwatu. Skręciliśmy w ścieżkę, która miała nas doprowadzić do jednej z bram jednak już po chwili okazało się, że nie jesteśmy na niej sami... Locha ze stadkiem młodych to chyba najgorsza z możliwych kombinacji, więc zbliżaliśmy się dość powoli. W końcu ustąpiła nam i weszła dość niespiesznie do lasu, prowadząc przed sobą kwiczące warchlaki.

Wyszliśmy z rezerwatu bramą Gütenbachtor i okazało się, że jesteśmy w środku niczego. Żadnego przystanku, domów, ale jest chociaż droga... w końcu na pewno się gdzieś nią zajdzie! Po godzinie marszu wśród pól udało nam się dostać do cywilizacji i złapać autobus pocztowy, który zawiózł nas do dworca w dzielnicy Liesieng. Stamtąd było już łatwo dojechać do domu.

Spacerując po Lainzer Tiergarten a później maszerując drogą wśród pól myślałam sobie, że faktycznie mieli rację w tych wszystkich rankingach wybierając Wiedeń na najlepsze miejsce do życia. W końcu w którym mieście można uczestniczyć we wszystkich najważniejszych wydarzeniach kulturalnych kraju i jednocześnie móc się poczuć jakby się było na końcu świata? Która światowa stolica może zaoferować swoim mieszkańcom tyle zieleni i terenów rekreacyjnych? Tu wszystko zrobione jest z myślą o ludziach! Ścieżki rowerowe, plaże, miejsca w których można napić się wody, bezpłatne toalety w parkach, prysznice na Donauinsel, gdzie można wykąpać się po dniu spędzonym nad wodą, a wreszcie rezerwat dzikich zwierząt. W Polsce na pewno pobieraliby opłatę za wstęp i dodatkowo za parking, a tu? Nic z tych rzeczy! A pośród pól, na totalnym odludziu stoi ławeczka. Ktoś pomyślał nawet o tym, że miło będzie tu usiąść i popatrzeć na kołyszące się na wietrze łany zboża. Czy u nas też tak kiedyś będzie?

www.lainzer-tiergarten.at/plan.html

Do Lainzer Tiergarten dojechaliśmy od strony bramy Sankt Veiter Tor: metro U4 Ober Sankt Veit, dalej autobus 54A- do Sankt Veiter Tor dojeżdża raz na godzinę. Można też spróbować od Lainzer Tor: tramwaj 60 do Hermesstraße, dalej autobus 55A do Lainzer Tor. Pulverstampftor: autobus 50B do Umspannwerk Auhof + 5 minut spaceru. Nikolaitor: metro U4 (lub S-Bahn, 49A, 52A) do Hütteldorf + 10 minut spaceru. Laaber Tor: autobus pocztowy 253 z dworca kolejowego Liesieng do Laab Hauptstraße/Tiergartenstraße + 15 minut spaceru. Gütenbachtor: autobus pocztowy 253 z dworca kolejowego Liesieng do Kalksburg Lodererweg lub 354 Gütenbachstraße +45 minut spaceru( ta brama to wariant ekstremalny dla lubiących długie spacery wśród pól, tak właśnie wracaliśmy).

Zobacz także:

Wieczór nad Starym Dunajem

Śladami wiedeńskiej secesji: Willa Wagner I

Spacer po wiedeńskiej Starówce